چند وقتی یه برای من شده.
همه جا حضور دارم، میگم، میخندم، ولی انگار واسه خودم نیستم
خیلی از برنامه م جا موندم، استرس دانشگاه و کنکور یه طرف این اثاث کشی یی که شروع و پایانش معلوم نیست یه طرف
.
دوس دارم چشمامو بندم و بعدش باز کنم ببینم همه چی روی رواله.
اما خب حقیقت زندگی این نیست، باید سختی یی باشه تا شیرینی احساس بشه
.
این روزام میگذره و برمیگردیم به لحظه های قشنگ فقط بااید صبر داشت
.
همین لحظه های پوچ به زندگی هامون معنا میده، زندگی یعنی همین .
.
از حال این روزات بهم بگو رفیق: کامنت بازه برای شنیدن حرفاهای دلتون
.
درباره این سایت